مسافر24 بهترین تجربه سفر

شهر ‌‌شیراز ‌‌، ایران

شیراز پس از تبریز و تهران سومین شهر ایران است. شیراز از دیرباز به واسطهٔ مرکزیت نسبی‌اش در منطقهٔ زاگرس جنوبی و واقع‌ شدن در یک منطقهٔ به نسبت حاصل‌خیز، محلی طبیعی برای مبادلات محلی کالا بین کشاورزان، یکجانشینان و عشایر بوده‌است. همچنین این شهر در مسیر راه‌های تجاری داخل ایران به بنادر جنوب مانند بندر بوشهر قرار گرفته‌است. شیراز به سبب جاذبه‌های تاریخی، فرهنگی، مذهبی و طبیعی فراوان، همواره گردشگران بسیاری را به سوی خود فرا می‌خواند.
نام شیراز در کتیبه های هخامنشی تخت جمشید خوانده شده است. اشیاء و ظروف تاریخی و مسکوکاتی که هم اکنون درموزه متروپولیتن نیویورک موجوداست از مجد و عظمت شیراز در عهد سلوکی ها اشکانیان و ساسانیان گواهی می دهد. طبق روایات اساطیری شیراز درزمان فرزند طهمورث دومین پادشاه پیشدادی ساخته شده است.


گردشگری

شیراز دارای جاذبه های گردشگری فراوانی از جمله جاذبه های فرهنگی، مذهبی و تاریخی دارد. جادبه های مذهبی شیراز شاه چراغ، مسجد وکیل و مسجد نصیرالمک می باشد.
جادبه های فرهنگی شیراز شامل آرامگاه حافظ و سعدی دو شاعر بزرگ می باشد و جاذبه های تاریخی آن که بسیار زیاد می باشد شامل نارنجستان قوام، باغ عفیف آباد، ارگ کریم خانی، بازار وکیل و سرای مشیر و تخت جمشید یا پسارگاد می باشد.
با تصویب شورای شهر شیراز و تأیید مجلس شورای اسلامی روز میانی بهار، 15 اردیبهشت به نام روز شیراز نامگذاری شده‌است. به همین مناسبت، همه ساله برنامه‌های ویژه‌ای از طرف شهرداری شیراز در این روز برگزار می‌گردد. به عنوان مثال در سال 1389 برای اولین بار در ایران 12 بالون هوای داغ به طور هم‌ زمان بر فراز آسمان شیراز به پرواز درآمدند. به مناسبت هفته شیراز بالن‌هایی از کشورهای مختلف اروپایی توسط بالن سواران حرفه‌ای با حضور شهروندان شیرازی در آسمان شیراز پرواز کردند. بالن‌ها از 2 منطقه استادیوم ورزشی حافظیه و دانشگاه علوم پزشکی شیراز برخاسته و پس از پروازی تقریباً 2 ساعته بر فراز شهر شیراز، در نقاط مختلف فرود آمدند.


سوغات

انواع صنایع دستی، آبلیمو، آبغوره، مسقطی، خاتم، قالی، نمد، خراطی، چرم، گلیم، گبه، ترشی، انار، انجیر، حصیر، حنا، زعفران، منبت، معرق، جاجیم، سفال، قلم زنی، سفیدآب، کیسه حمام، آویشن شیرازی، گیوه شیرازی، عرقیات میباشد. از مهمترین این تولیدات که مناسب برای گردشگران می باشد عبارتند از: خاتم، گبه، گلیم، گیوه، آویشن، عرقیات، آبلیمو و آبغوره است.


فرهنگ

مردم شیراز به میهمان نوازی مشهور هستند. البته بعضی به شوخی می گویند این میهمان نوازی از دوره حاج ابراهیم خان کلانتر بر سر مردم افتاده است. زمانی که لطفعلی خان زند برای جنگ با آقا محمدخان قاجار به اطراف شیراز می رود بعد از یک نبرد طاقت فرسا لطفعلی خان برای تجدید قوا به شیراز می آید که متوجه می شود حاج ابراهیم خان کلانتر در را به رویش بسته و مجبور می شود به کرمان رفته و در آنجا بعد از چند ماه محاصره توسط آقامحمد خان قاجار به قتل می رسد. روی همین حساب بعضی ازمردم اعتقاد دارند که شیرازیها خوش استقبال و بد بدرقه هستند. مردم شیراز برعکس اصفهانی ها که حسابگر هستند، بیشتر اوقات خود را به تفریح و سرگرمی می پردازند. کمتر به فکر عاقبت اندیشی و پس انداز هستند . این هم از جمله ضرب المثلهای شیرازیها است که صد تومان در می آورند و دویست تومان می خورند، و یا عاشق یک سایه درختی و یک زیر اندازو یک قلیان هستند. البته ناگفته نماند که از نظر فرهنگ و دانش اگر بیشتر از جاهای دیگر نباشد کمتر نیستند. شیراز به برکت بزرگانی همچون ملاصدرا، حافظ و سعدی از لحاظ ادب و فرهنگ و به برکت وجود شاهچراغ، از بار مذهبی بالایی برخوردار هستند. شیراز به دارالعلم و شهرراز معروف است. در قرن 13 میلادی شیراز مرکزی پیشرو در علم وهنر بود. به خاطر تشویق حاکمان و وجود دانشمندان وهنرمندان این شهر توسط جغرافی دانان قدیمی دارالعلم نامیده می شد.


جغرافیا و جمعیت

شهر شیراز، به طول 40 کیلومتر و عرضی متفاوت بین 15 تا 30 کیلومتر با مساحت 1268 کیلومتر مربع به شکل مستطیل و از لحاظ جغرافیایی در جنوب غربی ایران و در بخش مرکزی فارس قرار دارد. اطراف شیراز را رشته کوههای نسبتاً مرتفعی به شکل حصاری استوار، احاطه کرده‌اند که از لحاظ سوق‌الجیشی و حفظ شهر اهمیت ویژه‌ای دارند. این شهر از سمت غرب به کوه دراک، از سمت شمال به کوه‌های بمو، سبزپوشان، چهل‌مقام و باباکوهی (از رشته‌کوه‌های زاگرس) محدود شده‌است. مختصات جغرافیایی شیراز عبارتست از 29 درجه و 36 دقیقه شمالی و 52 درجه و 32 دقیقه و ارتفاع آن از سطح دریا بین 1480 تا 1670 متر در نقاط مختلف شهر متغیر است. رودخانهٔ خشک شیراز رودخانهٔ فصلی است که پس از عبور از شهر شیراز به سمت جنوب شرقی حوضهٔ خود متمایل شده و به دریاچه مهارلو می‌ریزد.
طی سرشماری 1390 جمعیت شیراز بالغ بر 1،460 نفر بوده که ششمین شهر پرجمعیت ایران بعد ازتهران، مشهد، اصفهان، تبریز، کرج و تراکم جمعیتی آن 890/6 نفر بر کیلومتراست.

آب و هوا

در تقسیمات اقلیمی جدید شیراز در منطقه معتدله شمالی قرار دارد و آب وهوای آن از نوع آب وهوای دریاست ولی به سبب ارتفاع زیاد از سطح دریا (بیش از 1500 متر) از نقاط هم عرض خود مانند کازرون و بنادر ریگ و گناوه بسیار خنک تر می باشد بارندگی آن در فصول پائیز و زمستان و اوائل بهار است .متوسط درجه حرارت ماهیانه آن 6 و 16 درجه است و درجات حداقل و حداکثر در بیشتر سال از حد متوسط چندان دور نیست، فقط در اواسط تابستان و زمستان ایام معدودی دارای گرما و سرمای شدید است. مقدار رطوبت و بارندگی هر چند غیر کافی است ولی نسبت به شهرهای جنوبی ایران زیادتر است. میانگین دمای سالیانه 18 درجه، بارش سالیانه 337 میلی متر و تعداد روزهای یخبندان 29 روز است.


تاریخ

شاید سکونت دائمی در محل شهر شیراز به دوران ساسانی و حتی قبل از آن برسد، اما اولین نشانه های معتبر در مورد این شهر به اوایل دوره اسلامی بر می گردد. بعضی ها همانند (جان لیمبرت) عقیده دارند که هر چند تاریخ نگاران اسلامی بر این عقیده هستند که شیراز در قرن اول هجری توسط عبدالملک مروان بنیان نهاده شده است اما باید نشانه هایی از سکونت پیش از اسلام در محل یا نزدیک شهر وجود داشته باشد که نام خود را به شهر فعلی شیراز داده است. مستوفی در نزهت القلوب (740قمری ) معتبر ترین روایت را این می داند که شهر شیراز را محمد برادر حجاج بن یوسف به زمان اسلام ساخت و تجدید عمارتش کرد. حمدالله مستوفی روایت دیگری هم آورده است تجدید بنا به دست عم زاده حجاج محمد بن قاسم ابن ابی عقیل صورت گرفته است .
لیمبرت، شهبازی و آرتور آربری هر سه فهرستی از نشانه های متعددی از سکونت دائم در دشت شیراز واطراف محل کنونی شیراز در دوران پیش از اسلام را ذکر کرده اند. مانند نگاره های سنگی مربوط به اوایل ساسانی اشارت موجود به دو آتشکده به نامهای "هرمزد"و "کارنیان" و قلعه ای باستانی به نام شاه موبد و آثار کشف شده در قلعه ساسانی در محل فعلی قصر ابونصر و برخی مورخین ایرانی وخارجی اعتقاد دارند با توجه به شواهد بالا شیراز تا پایان دوره ساسانی شهری با جمعیت عمده و احتمالاً مرکزی اداری بوده است. بزرگی شیراز به هر اندازه ای که بود این شهر در زمان داریوش زیر سایه پارسه و پس از حمله اسکندر زیر سایه شهر همسایه استخر بوده است.
همچنین نام شیراز همراه بخش اردشیر خوره دوره ساسانی به مرکزیت فیروزآباد ذکر شده است و شیراز جزئی از آن بوده است. اردشیرخوره یکی از پنج بخشی بوده است که استان فارس ساسانیان را تشکیل می داده است. این اطلاعات در مهر های ساسانی مربوط به اواخر ساسانی و اوایل دوره اسلامی کشف شده در محل قصر ابو نصر در شرق محل کنونی شیراز به دست آمده است. استحکامات موجود در قصر ابونصر همان قلعه "تیرازیس" یا "شیرازیس" یاد شده در لوح های ایلامی پارسا است و بعد ها پس از آنکه شهر فعلی شیراز در نزدیکی این قلعه بنیان نهاده شده این شهر نام خود را از این قلعه در حوالی شهر به یادگار گرفته است. پس از تحولات یا تغییرات سیاسی، شهر به محل نزدیکی شهر قدیم منتقل شده و شهر قدیمی رها گشته تا به شهری حاشیه ای یا تلی از خرابه تغییر پیدا کند.

تفریح گاه ها، دیدنی ها و مکان های تاریخی ‌‌شیراز ‌‌