مسافر24 بهترین تجربه سفر

شهر ‌‌‌‌جاوه، اندونزی

شهر جاکارتا، پایتخت اندونزی (در مغرب جاوه و ساحل شمالی آن) و جزیره مادورا که به سبب نزدیکی و ارتباط فراوانش با جاوه مساحت و جمعیت این دو جزیره معمولاً با هم ذکر می شوند در شمال جاوه است. جزیره مادورا از لحاظ تقسیمات کشوری جزو جاوه شرقی است. جاوهٔ مرکزی یکی از 6 استان اندونزی است که در جزیرهٔ جاوه واقع شده‌اند. این استان 32 هزار کیلومتر مربع مساحت داشته و تقریباً یک‌چهارم از کل زمین‌های جزیرهٔ جاوه را شامل می‌شود.
قیمت کم باعث ازدیاد جمعیت شده و برآورد شده تا 12 سال دیگر جمعیت به 26 میلیون هم میرسد، در حالی که این موضوع با در نظر نگرفتن جا و فضای خالی باشد.


جغرافیا

حداکثر طول جزیره جاوه، از ساحل خلیج پپر در مغرب تا ساحل شرقی شهر بانیووانگی در مشرق، حدود هزار کیلومتر است و حداکثر عرض آن، در قسمت میانی جزیره، حدود دویست کیلومتر و حداقل عرض آن، از سواحل شمالی شهر جپارا تا سواحل جنوبی جوگجاکارتا در قسمت میانی، حدود نود کیلومتر است. تنگة سوندا (باریک تر از سی کیلومتر در مغرب جاوه) آن را از جزیره سوماترا جدا می کند. دریای جاوه با عمق کمتر از هزارمتر در شمال جزیره جاوه، میان جزایر کالیمانتان در شمال، سلب (سولاوزی) در مشرق و سوماترا در مغرب قرار دارد. جزایر معروف بالی به فاصله کمتر از دَه کیلومتر و تیمور با فاصله بسیار در مشرق جاوه اند. عمق آبهای جنوبی جاوه در فاصله ای نه چندان زیاد به بیش از دو هزار متر می رسد. پنج ایالت اندونزی، به نامهای جاوه شرقی یا جاوه تیمور به مرکزیت شهر سورابایا، جاوه غربی یا جاوه بارات به مرکزیت باندونگ، جاوه مرکزی یا جاوه تنگه به مرکزیت شهر سمارانگ، جوگجاکارتا به مرکزیت شهر یوگیاکارتا (در قدیم جوگجاکارتا) و جاکارتا به مرکزیت شهر جاکارتا، در جزیرة جاوه قرار دارند. ناحیه و شهر بالامبانگان در دماغه جنوب شرقی جاوه و نیز جزیره مادورا، هر دو در ایالت جاوة شرقی، معروف اند.
بخش کوهستانی جزیره جاوه در قسمت میانی آن است. بیشتر کوههای جاوه (با جهت عمومی غربی ـ شرقی) آتش فشانی اند و ادامه کوههای سوماترا به شمار می روند. دشتهای آن عمدتاً در شمال جزیره (به جز باریکه ساحلی جنوب)، در ارتفاعی حداکثر دویست متر از سطح دریا گسترده اند. توده کوهستانی پریانگان با ارتفاع حدود هفتصد متر در جاوه غربی، توده آتش فشانی سلامت با ارتفاع حدود 3 هزار متر و کوه موریو در جاوه مرکزی و کوه سمرو در جاوه شرقی اند. کوههای رایونگ، بوتاک، گالانگانگ، گده، کلود، لاوو، مربابو، مراپی و پنانگونگان نیز از کوههای مهم جاوه به شمار می روند. همچنین رودهای فراوانی در جاوه جریان دارند که اغلب کوتاه و پرآب و با جهت جنوبی ـ شمالی اند.


گردشگری

از اماکن دیدنی در جاوه می توان کوهستان برومو، دره های رویایی کوه برومو، شالیزارهای طبقاتی در غرب سوماترا، کوه رینجانی، رودخانه توبا، جنگل ابر، جنگل سوماترا و جزیره رویایی کاناوا را نام برد.


آب و هوا

جاوه از نظر آب و هوا و راحتی زندگی بسیار مناسب است. آب و هوای جاوه، به سبب قرارگرفتن در منطقة استوایی (حاره )، گرم و مرطوب است. میانگین دمای سالانه آن ْ26 است. با این حال، باتوجه به ارتفاع آن از سطح دریا، تفاوتهایی در میانگین دمای قسمتهای گوناگون جزیره دیده می شود. مثلاً میانگین دما در فلات دینگ با ارتفاع متوسط حدود 830 ،1 متر که در قسمت میانی جاوه و از مکانهای معدود جزیره است و گاهی دمای آن به زیر صفر می رسد، پایین تر از میانگین دمای جاوه است. میزان بارندگی در جاوه به هنگام وزش بادهای موسمی (عموماً از مهر تا اسفند/ اکتبر تا مارس) افزایش می یابد. شمال و مشرق جاوه 980 ، 1 میلیمتر باران سالانه دارد. باران در قسمت غربی جاوه به دو هزار میلیمتر می رسد. حدود 23% از مساحت جاوه را جنگلهای انبوه پوشانده است.


اقتصاد

گستردگی جنگلهای جاوه رونق خاصی به تولید چوب و صنایع وابسته به آن داده است. صید انواع ماهی نیز در دریاهای مجاور آن رواج دارد. در امر دامداری، اهالی جاوه به پرورش گاومیش، گاو، بز، گوسفند و اسب می پردازند.
جاوه صنعتی ترین جزیره اندونزی و در بسیاری از فعالیتهای صنعتیِ پایه، قطب اصلی است. حدود 83% از صنایع اندونزی در جاوه قرار دارد. صنایع جاوه بیشتر در قسمت شمالی آن متمرکز است و شهرهای جاکارتا، سورابایا، باندونگ و سمارانگ از کانونهای اصلی صنایع آن به شمار می روند. در منطقة صنعتی جاوه غربی (مشتمل بر نواحی جاکارتا، چیبینونگ ، پورواکارتا، تانگرانگ و مراک) فولاد، کاغذ، سیمان ، کائوچو و نیز صنایع پتروشیمی، در منطقة صنعتی جاوه مرکزی (شامل نواحی چیلاچاپ و پاموتان) صنایع گیاهی و سیمان و در منطقه صنعتی جاوه شرقی (شامل نواحی صنعتی گرسیک، پروبولینگو و مادورا) کود و سیمان و موادشیمیایی تولید می شود. علاوه بر اینها، جاوه کارخانه های مهمی در صنایع نساجی و نیز هوایی دارد. تمرکز زیاد صنایع و توزیع نامناسب آن در قسمتهای گوناگون جاوه، مشکلاتی در این جزیره پدید آورده است. جاوه دارای معادن مهمی مانند طلا، نقره، مس و گاز است و از مناطق نفت خیز نیز به شمار می رود. در دهه های اخیر، دولت اندونزی برای استخراج بیشتر نفت و گاز جاوه و صدور آنها اقداماتی کرده است.
جاوه در زمینه گردشگری نیز فعال است. چشم انداز جزیره، آتش فشانها، جنگلها و رودها و همچنین آثار تاریخی آن در رونق این بخش اقتصادی تأثیر دارد.


تاریخ

با پیدا شدن بقایای اسکلت انسانهای اولیه در جاوه، معروف به انسان جاوه، در 1308 و نیز جمجمه انسانهای ما قبل تاریخ در نگاندونگ، معلوم شد این جزیره مسکن انسانهای اولیه و ماقبل تاریخ بوده است. بطلمیوس در سدة دوم میلادی، بر اساس یکی از دو حماسه منظوم هندی به نام رامایانا به زبان سانسکریت (متعلق به قرن سوم پیش ازمیلاد) از هفت سلطنت در جزیره جاوه نام برده و نشان داده که این جزیره پیش از میلاد سلطان نشین بوده است. منظور از واژه های سانسکریتی جاوادویپا و سووارنادویپا نیز همان دو جزیره جاوه و سوماتراست. گزارشی از اوایل قرن دوم میلادی نشان می دهد که یکی از پادشاهان جاوه در 123 میلادی هدایایی برای امپراتور چین ارسال کرد.


مذهب

بیش از 90 در صد مردم جاوه مسلمان هستند. اقلیت‌های هندو و مسیحی نیز دراین جزیره ساکن هستند. آیین هندو را نیز احتمالاً در همین سده، تاجران هندی در جاوه رواج دادند. ظاهراً آیین بودا را شخصی به نام گوناوارمان در سدة پنجم میلادی در جاوه (که در آن زمان یه پوتی نام داشت) رواج داد. آیین برهما نیز در همان قرن در جاوه انتشار یافت و معابدی برای آن ساخته شد.

تفریح گاه ها، دیدنی ها و مکان های تاریخی ‌‌‌‌جاوه